- Elektriciteit kan je aan de stroom doen hangen
- De gevolgen van elektriciteitsongevallen
- Na elektrocutie kans op neurologische klachten
- Vaak late gevolgen van elektrocutie in het werk
De gevolgen van elektriciteitsongevallen kunnen aanzienlijk zijn. In eerdere artikelen heb ik al een overzicht gegeven van de verschillende manieren waarop je aan de stroom kunt blijven hangen en welke gevolgen voor de gezondheid dit op de lange termijn kan hebben.
Canadese studie naar gevolgen
Hoe vaak deze elektriciteitsongevallen (EO’s) voorkomen is niet goed bekend. In een recent artikel uit Canada (Radulovic et al. 2019) wordt gesteld dat het een belangrijke oorzaak van brandwonden is met een oorzaak in het werk. De onderzoekers keken over een lange periode naar de acute en lange termijn gevolgen inclusief terugkeer naar werk bij werknemers die een elektriciteitsongeval meemaakten.
Ze maakten onderscheid tussen laag voltage ongevallen (LVO’s, waarbij de spanning lager was dan 1000 volt) en hoog voltage ongevallen (HVO’s, spanning hoger dan 1000 volt). Hun uitgangshypothese was dat alle elektriciteitsongevallen (EO’s) leiden tot meer of minder schade aan de gezondheid, maar dat deze gevolgen meer zouden voorkomen en ernstiger zouden zijn in HVO’s. Daarbij was ook speciale aandacht voor de neuropsychologische effecten van een elektriciteitsongeval en voor de terugkeer naar werk.
In een provinciaal brandwonden- en revalidatiecentrum met een specialisatie in elektriciteitsongevallen voerden ze een retrospectieve cohort studie uit. Patiënten opgenomen tussen 1998 en 2015 werden geïncludeerd. Bij alle opnames werd gekeken naar de acute klinische uitkomsten (n=207). De meeste patiënten waren mannen met een gemiddelde leeftijd van 41±13 jaar. De verdeling tussen voltage was in deze groep 76 HVO’s en 122 LVO’s.
Acute gevolgen en klinische complicaties
Acute klinische complicaties die optraden waren infecties (14%) en de noodzaak tot amputatie (13%). Complicaties kwamen vaker voor bij HVO’ dan bij LVO’s, zoals onder meer het compartiment syndroom (16% vs 4 %, p =0,007) en rhabdomyolyse (12% vs 0%, p<0,001). Bij 59 mensen is neuropsychologisch onderzoek gedaan. Ongeveer een kwart van hen had in de acute periode ten minste een symptoom. De meest voorkomende symptomen waren flashbacks (15%) en slaapstoornissen (12%), maar de variëteit was groot. Bij deze neuropsychologische symptomen was weinig verschil tussen de voltagegroepen. Een compleet overzicht via deze link.
Lange termijn effecten
Lange termijn effecten werden bekeken bij patiënten die werden opgenomen voor revalidatie (n=63) of verwezen naar andere centra in de provincie (n=65). Na uitsluiten van de mensen die voor het ongeval al een psychiatrische aandoening hadden, bleef een cohort van 122 personen over voor het beoordelen van de lange termijn effecten.
Bij de lange termijn effecten zijn dit de meest voorkomende: slapeloosheid (68%), angst (62%), posttraumatische stressstoornis (33%) en ernstige depressie (25%). Bij HVO’s komen vaak slaapproblemen voor (67%), terwijl het bij LVO’s vooral gaat om slaapproblemen en angst (70%). Een overzicht van alle late gevolgen vind je via deze link
Gegevens over terugkeer naar werk waren beschikbaar bij 90 elektriciteitsongevallen: 61% van de mensen keerden terug in hun eigen werk, terwijl dit bij 19% niet mogelijk bleek. Er was geen duidelijk verschil tussen de voltagegroepen.
Conclusie
De onderzoekers concluderen dat dit een van de eerste uitgebreide onderzoeken is naar de acute en lange termijn effecten van elektriciteitsongevallen. Daaruit blijkt dat er sprake is van substantiële gevolgen op de langer termijn, ook sociaal en psychologisch, ongeacht of mensen te maken hebben gehad met een laag- of hoog voltage ongeval. Aandacht voor deze gevolgen en speciaal daarop gerichte interventies zijn daarom gewenst.
Bron
Radulovic, N., Mason, S. A., Rehou, S., Godleski, M., & Jeschke, M. G. (2019). Acute and long-term clinical, neuropsychological and return-to-work sequelae following electrical injury: a retrospective cohort study. BMJ open, 9(5), e025990. https://doi.org/10.1136/bmjopen-2018-025990